‘Hoe kunnen we de achterstand beperken?’

Annelies werd al snel op weg geholpen. De zorgspecialist kon haar veel over vertellen over dyslexie en, om zeker te zijn van het vermoeden, verwees ze naar een instantie voor een uitgebreid dyslexieonderzoek. Annelies: “Dat kost wel een flinke duit, maar je wilt toch het beste voor je kind. Gelukkig betaalde de school een groot deel van dat onderzoek en wij de rest.”

Diagnose dyslexie

Uit het dyslexieonderzoek bleek overduidelijk dat Timo inderdaad dyslexie heeft. “Bij mij vielen toen ook wel wat kwartjes. Dat Timo misschien hierdoor wel zo’n hekel aan school heeft gekregen! Heel anders dan zijn oudere zus.”

Al snel borrelden veel vragen op en Annelies struinde het internet af, op zoek naar antwoorden. Om bijvoorbeeld te achterhalen wat andere ouders doen op het moment dat duidelijk wordt dat hun kind dyslexie heeft. “Maar dat ging me allemaal duizelen; er wordt zoveel geschreven over dyslexie. Ik vond vooral veel verhalen van ouders met kinderen die nog op de basisschool zitten. Daar had ik niet zoveel aan.” 

Oefenen met woordjes leren

Tijdens de 10-minuten-gesprekken op school spraken Annelies en haar man met verschillende docenten. Vooral bij de taaldocenten zaten ze aan tafel: “Het was net alsof er een plaat op ‘repeat’ stond; ze zeiden allemaal hetzelfde! Dat Timo echt harder moest werken, anders ging hij het niet redden. En dat we hem het beste konden helpen door vaak te oefenen met woordjes leren en overhoren.” Voor Annelies een immense uitdaging. “Hoe krijg je dat voor elkaar als je tienerzoon een pesthekel aan school heeft en niets liever doet dan gamen en sporten met zijn vrienden? Ook mijn man kon daarbij niet helpen; hij is voor zijn werk vaak van huis. Ik heb er dus niet heel hard achteraan gezeten bij Timo; daar zouden we alleen maar heel veel heibel van hebben gehad.”

Extra begeleiding

Op advies van Timo’s mentor werd gestart met extra begeleidingslessen. Lessen Engels en Nederlands die na schooltijd plaats vonden. “Dan kreeg hij samen met een groepje andere brugklassers extra uitleg. Over de grammatica bijvoorbeeld. Of het leren van woordjes, hoe ze dat slimmer konden doen. In het begin dacht ik nog dat het zou werken. Maar die groepjes waren best wel groot. Timo werd daardoor veel te veel afgeleid. Met het gevolg dat hij de lolbroek ging uithangen. Tja, wat wil je, na schooltijd willen die kinderen andere dingen doen.” 

Na een paar maanden zag Annelies dat de schoolcijfers voor Engels en Nederlands nog steeds niet veel beter werden. “Ik heb de zorgcoördinator toen een mail gestuurd. Want hoe nu verder? Hoe konden we ervoor zorgen dat Timo betere rapportcijfers haalde? En, kon Timo nog wel op de havo blijven?”

Wil je weten hoe het Annelies en Timo verder is vergaan? Lees dan de volgende aflevering van de serie 'Zoektocht van een moeder'.